Broeders, – zo spreken we elkaar in dat Whatsapp-groepje aan – ik ben op probeerpensioen. Zolang dat covid-19 virus aan mijn truweel blijft plakken, zit ik thuis. Stofmaskers noch werkhandschoenen houden de corona tegen. Een berichtje op mijn telefoon bij het begin van de lockdown. Nauwelijks enkele seconden later een reactie: Hier vallen de drukpersen stil, broeders. Twee dagen in de week op probeerpensioen. Gevolgd met een dikke duim en een sterke arm. Deze broeders gaan moedig in quarantaine voor het algemeen belang lees ik tussen de lijnen door.

Dat minister van pensioenen Bacquelaine noch zijn voorgangers ooit op dit ijzersterke idee van het probeerpensioen zijn gekomen. Mensen even hun teen in het bad laten steken en als het meevalt de rest van hun voet tot ze helemaal in het bad zitten. Geleidelijk aan overvloeien van werken naar pensioen. Gedaan met het zwarte gat. En wie vindt dat het water nog niet de gewenste temperatuur heeft, blijft nog even wachten tot het beter voelt. Het probeerpensioen. Waar wacht Bacquelaine nog op? Hij verovert er ongetwijfeld zijn plaats mee in de geschiedenisboeken naast Otto van Bismarck die het wettelijk pensioenstelsel in Pruisen invoerde op het einde van de 19^de eeuw.

Van die eerste weken in quarantaine konden we al veel leren. Dat thuiswerken zowel een zegen als een vloek kan zijn. Gedaan met die files of overvolle treinen die te laat of helemaal niet komen opdagen. Anderzijds moeten we nu wel elke dag zelf in de potten roeren omdat het bedrijfsrestaurant geen delivery wil voorzien en de kinderen niet meer op school kunnen eten.  Dat we hierdoor nog meer naar de supermarkt moeten waar de winkelkarren vol met die gevaarlijke covid-19 hangen, dat moeten de wetenschappers uit het oog zijn verloren. Toch wordt onze regering tot in de Financial Times geprezen voor haar krachtdadig beleid. Zoveel lof zijn we hier in België niet gewoon.

Maar we leerden nog meer. Dat onze huizen en de inrichting ervan niet zijn aangepast aan deze drastische quarantainemaatregelen. Ik zal niet de enige zijn die intussen nekklachten heeft van veel te lang achter een laptop te zitten aan de keukentafel. Waar blijft die controledienst die ervoor zorgde dat ik op mijn werkplek twee schermen op ooghoogte heb, een ergonomische bureaustoel en een tafel die met een druk op de knop naar boven of naar beneden kan. Wil ik nu eens wat afwisseling, dan moet ik de vaat doen of stofzuigen want ook de huishoudhulp met dienstencheques komt niet meer langs, ondanks de oproep van JJ. Intussen zijn mijn handen nog eens ontsmet. Twee vliegen in een klap.

Straks vragen die babyboomers die vandaag nog aan de slag zijn om nog even te mogen doordoen nu dat probeerpensioen toch niet is wat ervan werd verwacht.

Wie zoals die twee broeders uit mijn WhatsApp-groep geen huiswerk van de baas meekreeg, moet wel even wennen aan die zee van tijd die nu ‘zinvol’ ingevuld moet worden. Geen sinecure want heb je dan eens tijd om die ellenlange kluslijst af te vinken nog voor je op pensioen gaat, sluiten dan die recyclageparken en doe-het-zelf-zaken hun deuren. Dan maar grasmaaien, tuinpaden harken, onkruid wieden dat er nog niet is, terrassen ontmossen en ter afwisseling met de handen op de rug rondjes lopen in het stadspark. Blijft er toch nog wat tijd over, dan kan je naar je hoogbejaarde ouders gaan zwaaien die veilig achter glas in het woonzorgcentrum zitten. Dit telt voorlopig nog als een essentiële verplaatsing. De kleinkinderen komen op hun beurt bij jou thuis ook wel eens zwaaien. Iedereen heeft trouwens recht op zijn essentiële verplaatsing. En voor je ’s avonds bekaf op de bank voor tv in slaap valt van alweer een drukke dag, kan je om acht uur nog eens door het raam een minuut lang applaudisseren voor onze zorgverleners tot je armen en handen ervan pijn doen. Heimelijk hoopt iedereen op die manier vooral uit de handen van de zorg te kunnen blijven. Baat het niet, het schaadt zeker niet. Dat je hierdoor elke keer de intro van Ter Zake moet missen, daar leer je ook mee leven. Anderzijds, Kathleen Cools, is het echt teveel gevraagd om een minuutje te wachten tot we met zijn allen met ons drankje voor de buis zitten?

Maar dit is nog niet alles, tijdens deze lockdown leren de broeders en hun lotgenoten rondkomen met een loontje dat min of meer overeenstemt met het karig pensioentje dat hen over enkele jaren te wachten staat. Dat de horeca en een groot deel van de winkels nu ook de deuren sluiten, komt hen misschien beter uit dan ze zelf beseffen. Zo zetten ze zonder veel moeite de tering naar de nering. Tenzij ze intussen ook hun kredietkaart koppelden aan Bol, Coolblue, Amazon of Alibaba die er zonder slag of stoot een heel nieuw klantsegment bijkregen. Het zal nog een van de enige sectoren zijn waarin ze tot op vandaag nog geen overbruggingsbezoldiging hebben aangevraagd tenzij Wouter Torfs met zijn ‘koop Belgisch online’ oproep er intussen in zou zijn geslaagd om hun omzet te kelderen.

Maar misschien schuilt in het probeerpensioen wel een onbedoeld neveneffect dat ons in de toekomst nog goed van pas kan komen. Straks vragen die babyboomers die vandaag nog aan de slag zijn hun werkgever om nog even te mogen doordoen*, nu dat probeerpensioen toch niet is wat ervan werd verwacht. Misschien willen ze het dan wel wat rustiger aan doen zodat ze ook nog tijd kunnen maken voor hun hoogbejaarde ouders en hun kleinkinderen en vanaf dan ook die klus / bucket list kunnen aanpakken. In één klap is ook die dreigende arbeidskrapte opgelost waar de voormalige afgevaardigde bestuurder van de VDAB Fons Leroy ons al een decennialang voor probeerde te waarschuwen. Zou dit het ware gezicht van het Chinese virus zijn?

* De doordoener is een van de 20 SILVER TRENDS voor 2020 die we in deze whitepaper beschreven. Een trend die we bij de babyboomer de kop zien opsteken. Heb je interesse in deze whitepaper, stuur een mailtje naar info@bureau50.be en we sturen je graag deze whitepaper door.