Opiniestuk van Filip Lemaitre in De Morgen van vrijdag 16/01/2019

Vorige week donderdag brosten 3000 scholieren voor de bossen. Volgende week zijn ze dit terug van plan. Jonge klimaatspijbelaars eisten in Brussel met hun ‘There-is-no-Plan(et)-B-borden’ dat de klimaatzaak dè prioriteit van de Wetstraat wordt. Met hun nationale spijbelactie houden deze scholieren de eis van de klimaatmars warm. Dit doen ze zolang dit nodig is. Verontwaardigd omdat de mars van 75.000 betogers enkele weken later al weer ondergesneeuwd is door de waan van de dag. Ondanks de dure beloftes die de avond zelf nog door de heren en dames uit het rode pluche voor de camera’s werden gemaakt. Als je hen wilde geloven, daalde die avond de temperatuur nog met 2 graden. Maar dat was dan wel even buiten die vervelende minister aan de andere kant van het land gerekend die beschuldigd werd van haar vinger op de thermostaat te houden.

Nu Stijn Meuris zijn telefoon in de ring geworpen heeft, nemen jongeren het heft in handen. Een goeie zaak dat een nieuwe generatie het vuur aan de schenen van de verantwoordelijken blijft leggen voor zichzelf maar ook voor wie na hen komt. Het zal een hart onder de riem zijn voor de velen die de voorbije decennia dansten, picknickten of liepen voor het klimaat. Zeker bij wie de moed in de loop der jaren in de schoenen was gezonken, kan hieruit terug geloof en kracht putten om de strijd niet te staken. Zeker nu het niet langer vijf voor maar wel vijf over twaalf is.

Deze nieuwe generatie jongeren doet wat we van hen mogen verwachten, de knuppel in het hoenderhok gooien. Zo is het altijd geweest, dit is hun rol in een democratie. De jongens en meisjes die donderdag een dagje spijpelden, kennen Stéphane Hessel meer dan waarschijnlijk niet, maar ze doen waarvoor hij in zijn manifest ‘Indignez-vous’ opriep: “Zet je verontwaardiging om in actie.”

Toch is de tijdsgeest vandaag anders dan in de vorige eeuw. Toen babyboomers in de jaren zeventig en tachtig net als deze klimaatspijbelaars de straat optrokken maar dan in een atoommars, een antirakettenbetoging of een manifestatie tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld aan de unief, mochten ze niet op een schouderklopje van hun ouders en leerkrachten rekenen. Integendeel, in hun ogen gingen alleen nietsnutten betogen en kwam enkel tuig van de richel in opstand tegen het gezag.

Vandaag zie je hoe de ouders/grootouders van Anuna Dewever en Kyra Gantois trots zijn op hun (klein)kinderen die hun leeftijdsgenoten mobiliseren om een dagje te spijbelen voor het milieu. Zelfs schooldirecties en leerkrachten juichen, de één al meer openlijk dan de andere, de acties toe. Of dit volgende week nog het geval zal zijn, zien we dan wel. Donderdag kregen de scholieren zelfs een dikke duim van automobilisten die weer eens moesten aanschuiven omdat deze keer duizenden jongeren het verkeer lam legden. Dit maakt hun protest vandaag ook zo bijzonder.

Het milieu belangt iedereen aan: kinderen, tieners, jonge ouders, grootouders, … Het is een goede zaak dat jongeren de wat ingedommelde milieuactivist van weleer weer eens wakker schudden. Aan de jongeren die volgende week weer verzamelen op het Europakruispunt voor het Centraal Station in Brussel, je hebt de steun van de babyboomer die net als jullie bekommerd is voor het milieu, zeker nu er ook kleinkinderen in het spel zijn.