Er is de innovator, de early adopter, wie tot de early of late majority gerekend wordt, de laggard en tenslotte wie ouder dan 50 is. Dat is de idee die je wel eens krijgt als je ziet hoe innovatieve producten en diensten in de markt worden gezet. Jonge mensen staan open voor vernieuwing. 50+ houdt het liever bij het oude. Wie nieuwe producten en services in de markt zet, richt zijn pijlen op de innovator en de early adopter en dus op jongeren. In hun slipstream zal de rest wel volgen. Dat is wat marketeers uit de innovatiecurve van Rogers geleerd hebben.

Op het eerste zicht lijkt dit te kloppen ook. Wie stuurde als eerste vingervlug honderden korte tekstberichten naar vrienden? Inderdaad, jongeren. Wie liep als eerste met een iPod en die fancy oortjes rond? Juist, jongeren. Wie had als eerste op Netlog en later op Facebook een account? Jongeren. Wie ging als eerste couchsurfen bij wildvreemden thuis? Terug jongeren. Wie ruilde de taxi voor Uber? … En zo kan ik wel nog even doorgaan.

Als ik nu vraag wie de innovators en early adopters zijn dan zal het niemand verwonderen dat hier terug jongeren als antwoord volgt. Zoals we er automatisch van uitgaan dat jongeren als eerste innovaties uittesten, vinden we het normaal dat ouderen pas als laatste die stap zullen zetten. We nemen zomaar aan dat ouderen op de innovatiecurve van Rogers zich vooral achteraan situeren of er misschien zelfs af zijn gestuiterd. Hoe ouder, hoe kleiner de kans om als innovator of early adopter op de innovatiecurve op te duiken.

Klinkt logisch en erg geloofwaardig alhoewel het niet strookt met de werkelijkheid. Laat ons de oefening van hierboven nog eens overdoen. Wie fietste als eerste met een e-bike door de stad? Wie loopt binnenkort met een draagbare airbag in de broeksriem rond om bij een onschuldige val een heupfractuur te voorkomen? Wie heeft al een Zembro horloge om de pols? In elk geval niet de hipster die er altijd als eerste bij is als er een nieuwe iPhone op de markt komt. In deze en nog veel andere gevallen zijn het wel degelijk ouderen die deze innovaties uittesten en omarmen. Het hangt namelijk veel meer af van de soort innovatie dan van de leeftijd of iemand al dan niet een ‘innovator’ of een ‘laggard’ is. Ze komen in alle generaties voor.

Technologie die mensen fasciliteert om anyplace anywhere anytime met vrienden in contact te blijven, zal vooral jongeren massaal doen inpluggen. Vrienden zijn trouwens het allerbelangrijkste in hun leven.

Wie door couchsurfen mensen verder en vaker kan laten reizen en met Uber een goedkoper alternatief aanbiedt om zich te verplaatsen in de stad, speelt vooral in de kaart van jongeren. Op voorwaarde natuurlijk dat ze open staan voor avontuur en onvoorspelbaarheid. Er zijn er die snel overtuigd zijn van de meerwaarde die innovatie kan bieden terwijl anderen meer tijd nemen of nodig hebben. Zo homogeen is de groep jongeren nu ook weer niet dat ze allemaal tegelijk op de trein van verandering en vernieuwing willen springen.

Technologie die mensen langer zelfstandig laat wonen, spreekt uiteraard meer de oudere dan de jongere consument aan. Niet verwonderlijk dan dat veel domitica eerst door een oudere doelgroep wordt opgepikt. Het zelfde met innovaties binnen de medische wereld. Ook die spreekt een specifieke doelgroep aan. Maar ook hier wil en kan niet iedereen tegelijkertijd op de trein springen. Binnen elke groep consumenten en elke generatie krijg je de schakering van innovator tot laggard.

Rogers model over de wijze waarop innovatie zijn weg vindt tot bij de consument klopt zolang je er maar geen leeftijd aan koppelt en vertrekt vanuit het soort innovatie.